Uw verzoek is verstuurd, even geduld a.u.b.

Blog 3: Op naar Frankrijk


Lotte Jonkman - Wereld op Wielen

Het is nooit makkelijk om afscheid te nemen, maar dit afscheid was de moeilijkste ooit. De afgelopen maanden stonden enkel in het teken van de rouw om mijn vader, het samenzijn met mijn moeder en het bouwen van een camper. Deze periode kwam nu tot een einde. Mijn vrienden hadden mij door de pijn heen gedragen, mijn moeder en ik waren als een echtpaar gaan leven en nu moesten we het alleen gaan doen. Hoewel ik een decennium uit mijn ouderlijk huis was, wist ik niet of ik het nog wel kon. Meer dan ooit miste ik mijn vader als stabiele basis en wilde ik terug kruipen in mijn moeders armen om de wereld om me heen te vergeten. Toch voelde ik diep van binnen dat mijn vertrek het enige juiste was om te doen. Ik moest enkel van die hoge duikplank springen.

"Ik moest enkel van die hoge duikplank springen"

Dus sprong ik op een maandagochtend in mei in mijn camper en reed ik mijn eerste uren over de Nederlandse snelweg richting het zuiden. Al gauw belandde ik in België en zag ik langzaam de omgeving veranderen. De route ging van extreem goed aangegeven bewegwijzering naar onverwachte keuzes op het allerlaatste moment, en van geluidloos gladde wegen naar plotselinge gaten in de weg. Ik reed door een wat armere wijk in de buurt van Charleroi, waarna ik op een soort snelweg belandde. Onduidelijk hoe snel ik mocht rijden reed ik, de andere auto’s volgend, met 120 kilometer per uur pal langs opritten en woonhuizen. Ik besefte me hoe weinig ervaring ik had met rijden in het buitenland, maar ook hoe verwend we zijn in Nederland met onze infrastructuur.

Wat een verademing was het toen ik in Frankrijk terecht kwam. De snelheden werden weer goed aangegeven en de snelweg was zo glad als een glijbaan. Na een aantal uur kwam ik aan op de plek van bestemming, een champagneboer in de buurt van Reims. Op de app, park4night, had ik gezien dat je voor vijf euro in hun achtertuin kon logeren. In mijn fantasie zag ik mezelf al zitten, in de achtertuin met een glas champagne en het gezelschap van een aantal gezellige Fransen. De realiteit bleek anders, een beige gebouw met gesloten rolluiken bleek mijn bestemming. Ik werd door de dochter van de eigenaar in de tuin gezet. Op de vraag of ze een wc had kreeg ik een ferme “nee”, waarna ze weg sprintte. En daarmee was zij ook de laatste persoon die ik zag tot het vervolg van mijn tocht de volgende ochtend.

"Ik besefte me hoe weinig ervaring ik had met rijden in het buitenland, maar ook hoe verwend we zijn in Nederland met onze infrastructuur."

Zo werd ik mijn eerste nacht direct in het diepe gegooid. Onwennig besloot ik mijn draagbaar toilet voor te bereiden en ik hoopte van harte dat ik er weinig gebruik van hoefde te maken. Morgen zou ik op zoek gaan naar een degelijk toilet, tot die tijd moest ik het hier mee doen. Ik maakte mijn maaltijd klaar op mijn gaspitje - een simpele pasta met tomaten en artisjok - en at alleen op mijn campingstoeltje. Ik voelde een mengelmoes van eenzaamheid en rust, daar op mijn campingstoeltje met voor mij een groen glooiend Frans landschap dat voor visueel vermaak zorgde.

Een wat onrustige nacht volgde en de volgende ochtend reed ik vroeg weg op zoek naar een toilet. Gelukkig houdt Frankrijk rekening met de behoeften van zijn reizigers, dus was dat niet erg ingewikkeld. Aangezien ik voor een tolweg vrije route had gekozen, leidde Google Maps me de rest van de dag dorpje in dorpje uit. Ik zag het landschap veranderen, van bossen, naar hoge heuvels waar vrachtwagens nauwelijks omhoog kwamen, tot een aaneenschakeling van schattige dorpjes.

"Gelukkig houdt Frankrijk rekening met de behoeften van zijn reizigers."

De volgende nacht verbleef ik op een camping bij het riviertje de Creuse, omgeven door andere Nederlandse camperaars die snel de deurtjes van hun camper sloten als ik langsliep en me angstig aankeken als ik een praatje probeerde te maken. Mijn enige contact was met een Engelsman die op de fiets naar zijn favoriete schilderij ging in Toulouse. Ik was dankbaar dat mijn stembanden het nog deden en hij me voorzien had van mijn dagelijkse portie menselijk contact. Die nacht voelde ik me al minder onwennig, de camper en ik werden langzaam betere vrienden.

Vanaf dat punt was het nog drie uur naar Plum Village, het Boeddhistische klooster in de buurt van Bergerac waar ik twee maanden in retraite zal gaan. De plek, waar ik drie jaar geleden met mijn vader ben geweest, waar ik hem beter heb leren kennen, maar vooral beter heb leren begrijpen. Nu ga ik terug, om mezelf weer te leren kennen en vooral om het leven weer te leren begrijpen, mijn camper als stille vriend aan mijn zijde.

Aveco Verzekeringen Alle rechten voorbehouden | Privacy | Disclaimer | Cookies

U bezoekt de website in Internet Explorer, deze browser is verouderd. Wij kunnen u niet garanderen dat de website optimaal functioneert. Wij raden u aan een andere browser te gebruiken.