BLOG 7 - Oktober 2019 - Het einde van mijn reis

“Eén McKroket graag”, riep ik door de intercom van de McDonald’s, terwijl ik uit het raampje van mijn buscamper hing. Eigenlijk at ik al sinds 2010 vegetarisch. Echter was het enige waar ik aan kon denken, een half uur geleden toen ik de grens met Nederland overging, het eten van een stuk ‘geen-idee-welk-vlees’ tussen twee tot op de millimeter perfect afgesneden broodjes. Ik was al drie dagen aan het rijden, terug naar mijn ouderlijk huis in Groningen, het camper avontuur was voorbij.

"Eén McKroket graag, riep ik door de intercom"

Daar op die grauwe parkeerplaats met nog tien anderen verorberde ik dit stukje schuldgevoel. Algauw gingen mijn gedachten naar de afgelopen periode.

Het begon met het ombouwen van een bestelbus tot camper, wat ik zonder enige kluservaring in drie maanden had klaargespeeld. Ik herinnerde me de bedenkingen van mijn familie, de wanhoop bij de vele onduidelijkheden toen ik begon met strippen van de bus en de frustratie bij het uitzoeken van de elektra. Maar ik besefte me ook de vele nieuwe vaardigheden die ik verworven had en mijn elektrisch systeem dat geen één keer gefaald had. Ik moest lachen om mijn nieuwe gewoonte. Ik kon geen zonnepaneel meer langslopen zonder na te denken over het systeem en de hoeveelheid Watt. Als ik hiertoe in staat was, waren er vast meer dromen mogelijk.

"Het begon met het ombouwen van een bestelbus"

Wat had ik genoten van mijn tijd in de camper. Hoe heerlijk waren de momenten in Frankrijk toen ik mijn boek las, een klein zonnetje mijn voeten verwarmend en de deuren wagenwijd open. Wat genoot ik van de bijtjes die via de zijdeur door de achterdeur naar buiten vlogen, de wind die de bomen liet fluisteren en de geur van de weilanden om mij heen. Ik hield van die enkele keren dat het regende en ik lekker warm binnen zat, een dekentje om mijn benenen de regen tikkend tegen het raam. In Portugal reed ik van strand naar strand, elk strand net iets anders. ‘s Avonds voelde ik de korrels zand in mijn bed, maar de rustgevende klanken van de golven maakten altijd alles goed.

Het camperleven draaide voor mij om minimaliseren en onthaasten, dat je je huisje overal kan neerzetten met minimale impact op de natuur. Het ging om het genot van een zelfgekookte maaltijd op een ongemakkelijk zittend campingstoeltje na een lange reis. Ik herinnerde me lachend het lang rondrijden en zoeken naar de perfecte plek op de camping, terwijl de rest van de camping genoot van dit door mij verschafte entertainment. Het camperleven was niet alleen maar fantastisch en gemakkelijk, maar terugblikkend besefte ik me dat de goede momenten de wat mindere overtreffen.

"Het vrije leven in een kleine ruimte begon na vierentwintig uur al zijn tol te eisen"

Nu ik dit zo opschrijf, ben ik nog meer overtuigd. Camperen is beter dan lange vliegreizen naar Zuid-Amerika of Azië. Het hoeft niet zo ingewikkeld. Als ik denk aan alle mogelijkheden die Europa nog te bieden heeft, gaat mijn hart sneller kloppen. Ook in Nederland zie ik tal van leuke bestemmingen. Ik zie mezelf al na een lange werkdag in mijn camper stappen en de Nederlandse natuur intrekken. Ik en mijn stille vriend Marcello, de camperbus, gaan samen in alle rust de horizon tegemoet rijden.

"Camperen is beter dan lange vliegreizen naar Zuid-Amerika of Azië."

Dit is mijn laatste blog. Aankomende winter zal mijn camper zijn welverdiende rust hebben. Maar, zoals ik hierboven al aangaf, dit is zeker niet het einde. Aankomende lente en zomer wil ik op pad in Nederland, op zoek naar de leuke en unieke plekjes in ons kikkerlandje met of zonder de camper. Hier wil ik een blog over bijhouden en een reisgids gaan maken met het idee om vakantie in Nederland weer aantrekkelijker te maken. Op de hoogte blijven? Schrijf je dan in voor de nieuwsbrief via Wereldopwielen of volg @lotteonwheels op Instagram.