Blog 6: Reizen met een vriendin

‘Ben buiten’, appte ze terwijl ik me naar het vliegveld van Alicante haastte. Ik was te laat en hoewel het al het begin van de avond was brandde de zon door het half geopende autoraampje. Er stond me een ruime week roadtrippen met een goede vriendin te wachten. Samen hadden we gefantaseerd over de lange avonden aan het strand en het slapen onder de sterrenhemel in alle stilte. Wij zouden samen cruisen van de ene naar de andere fantastische plek en alleen maar interessante mensen ontmoeten.

"Ben buiten, appte ze"

Onze eerste twee dagen waren dan ook geweldig. We sliepen op mooie campings en waren van alle gemakken voorzien. Een facilitair gebouw, de mooie Spaanse omgeving en een veilige plek waar we ‘s nachts de deuren van de camper open lieten om koude lucht binnen te laten. Toen we de grens met Portugal overgingen vertelde ik haar dat we nu gingen wild kamperen: ‘Dat doen mensen in Portugal’. Al gauw werd het drukker en drukker op de weg en overal zagen we grote witte huizen op wielen. We waren klaarblijkelijk niet de enige met het idee om naar de Algarve te gaan. Ons kleine campertje was als een plankton in een zee van walvissen. 

Toen we aankwamen op het eerste strand waar we zouden wild kamperen wisten we niet wat we zagen. Het leek meer op een camping, dan op een parkeerplaats aan een idyllisch strandje. Mensen hadden een hele voortuin aangelegd met keukens, tuinstoelen en fietsen. Er waren caravans zonder auto en hele tentenkampen die leeg stonden, enkel om heen te gaan in het weekend. Na vijf keer verplaatsen wrongen we ons tussen twee grote campers, met de voordeur naar het strand gericht. Echter lag er een zee van witte toiletpapiertjes voor ons. Blijkbaar had het stukje natuur waar wij wilden dineren ook een andere bestemming.

We installeerden ons tussen de witte papiertjes en dronken een Corona om het leed te verzachten. Helaas beseften we ons snel dat wat er in gaat er ook weer uit moet. Dus daar gingen we, over een volle ‘camping’ zonder faciliteiten maar met de wc rol onder de arm op zoek naar een beschut en semi-schoon plekje.

De volgende dag besloten we naar Lagos te gaan, een plaatsje dat nog niet te toeristisch was volgens een reisgids die we gebruikten. Aangezien we al vierentwintig uur niet gedoucht hadden, namen we onze handdoek en shampoo mee. Die douche zouden we wel vinden aan één van de strandjes in Lagos. Daar liepen we dan, vijfendertig graden, de zweetdruppels over onze rug, tussen de drommen toeristen en geen douche te bekennen. Tussen mij en mijn vriendin was inmiddels de spanning ook hoog opgelopen. Het gebrek aan basisbehoeften en het feit dat we continue alles moesten overleggen, bleek voor twee individualistische stadsvrouwen toch een heikel puntje. Het vrije leven in een kleine ruimte begon na vierentwintig uur al zijn tol te eisen.

"Het vrije leven in een kleine ruimte begon na vierentwintig uur al zijn tol te eisen"

Na een paar uurtjes in Lagos was ik het zat. Mijn hersenen blokkeerden en het enige dat ik kon uitschreeuwen was: ‘Ik heb nu een douche nodig’. Er was geen douche in de buurt, dus besloot ik dat het beter was als ze me daar op het bankje alleen liet. Ik moest even alleen zijn en alle frustratie van me af blazen. De vriendin zou op me wachten aan de overkant van de weg waar een klein strandje was.

En terwijl ik me voor gek verklaarde dat ik in de Instagram fantasie had geloofd, hoorde ik mijn naam in de verte met het verlossende woord: ‘Douche!’. Nog nooit heb ik zo genoten van een koude douche. Als een Andrélon model waste ik mijn haren, terwijl er zich langzaam een rij van andere badgasten voor mij vormden. Geen idee of het toeval was of dat mijn enthousiasme hiervoor zorgde, het maakte mij niet uit, deze douche was de aankomende vijf minuten voor mij.

"Nog nooit heb ik zo genoten van een koude douche"

Die middag besloten we naar een camping te gaan en een paar uur later zaten we aan het betonnen zwembad vol met schreeuwende kinderen. Wellicht geen idyllisch strand en in plaats van interessante mensen enkel honden en kinderen, maar we waren gelukkiger dan ooit.

De dagen erna wisten we beter onze draai te vinden. We vonden de plekjes waar het minder druk was, we ontmoetten daadwerkelijk leuke mensen en werden echt een sterk team met ieder zijn taak. De wc/douche situatie bleef lastig, maar ook daar vonden we uiteindelijk onze manier voor. En terwijl we in het begin van de week niet wist hoe we dit gingen overleven, vonden we het ontzettend jammer dat het over was.