Blog 4: Een monniken bestaan

Inmiddels ben ik al ruim een maand in het boeddhistische centrum Plum Village, gelegen in het prachtige Gironde, omringd door weilanden vol zonnebloemen en druivenbomen. Uitgerekend heb ik er 46 nachten opzitten in mijn huis op wielen. Ik geniet van elk moment samen met mijn stille rijdende vriend. Ik geniet van de vijftien minuten dat het me kost om mijn bed klaar te maken elke nacht: het uitschuiven van de bank, het klaarleggen van het matras en ontrollen van mijn deken. Ik geniet van het tikken van de regen op het dak, de druppels op de ramen. Ik geniet van de warme deken tijdens koude ochtenden en de verkoelende bries door de open deur in de hete nachten. Omringd door mijn belangrijkste bezittingen, voor elk item zijn eigen plekje, voel ik me veilig. Daarbinnen waar alles goed is.

"Ik geniet van de vijftien minuten dat het me kost om mijn bed klaar te maken"

Mijn camper staat al weken geparkeerd op een grasveldje omringd door bomen, vogels en uitgestrekte velden. Er zijn een aantal andere zelfbouw campers. Sommigen zijn net appartementen, met douches en wc’s, anderen zijn kleiner dan de mijne, waarbij de passagiersstoel volledig naar voren moet om goed in te kunnen slapen. Er is een toiletgebouw aanwezig en er wordt voor me gekookt. Echt kamperen kan je het dus nog niet noemen, maar het is fijn om een zachte landing te hebben.

Plum Village is een Vietnamese boeddhistische gemeenschap in Zuid-Frankrijk waar je in retraite kan voor een week of twee. Ik ben vrijwilliger en help mee aan het in stand houden van het centrum en verzorgen van de retraites. We werken ongeveer drie uur per dag, langzaam met veel pauzes, waarbij het werken vaak belangrijker is dan de uitkomst. Dat is best wennen. Zo werd ik in week twee meegenomen naar de opslagruimte achter in één van de gebouwen. Een grote doos pompoenpitten werd mij gepresenteerd, aan mij de taak ze te sorteren, de bedorven van de eetbare. Je kan je voorstellen dat dit best een oefening was. Twee uur lang zat ik me door de pompoenpitten te worstelen, elke pit bekeken en geselecteerd om ze vervolgens weer in een andere doos te leggen.

"Een grote doos pompoenpitten werd mij gepresenteerd, aan mij de taak om ze te sorteren"

Daarnaast is er veel ruimte voor meditatie, wandelen in stilte en het bijwonen van lezingen. We nemen ruim de tijd voor elke maaltijd, waarbij ik erg mijn best moet doen om mijn eten langzaam te eten in plaats van op te drinken. De omgeving is prachtig en je kan lange wandelingen maken door zonnebloemvelden en langs opgerolde hooibalen. Ik speel Vietnamese spelletjes met mijn kale vriendinnen met bruine gewaden en geef Engelse les aan een zuster.

De tijd hier heelt mijn wonden. Toen ik aankwam voelde ik me een bom op het punt te ontploffen. De maanden van afscheid nemen, zorgen voor mijn moeder, simpelweg overleven, hadden mijn emmer goed gevuld. Het was tijd om mijn emmer beetje bij beetje te legen. Een emmer vol verdriet is niet iets dat je makkelijk langzaam leegt, het liefst gooide ik hem in één keer leeg. De zusters leerden me hoe ik verdriet kon toelaten zonder dat het me volledig overstroomde. Focussen op je ademhaling, wandelen, je verdriet vasthouden als een kleine baby, oké zijn met alles dat zich voordoet; het zijn geen makkelijke dingen die me natuurlijk afgaan. Maar met oefening en de liefde van de gemeenschap waar ik in verbleef, merkte ik dat het elke dag een beetje beter ging.

"Een emmer verdriet is niet iets dat je makkelijk langzaam leegt."

Ik voel me langzaam weer opstaan en beetje bij beetje vind ik mijn stabiliteit terug. Over drie weken komt mijn familie invliegen in Bordeaux. We zullen een week spenderen in het Franse binnenland en de kustplaats Biarritz. Een week lang slaap ik dan niet in mijn camper, maar zullen we mijn bus gebruiken als rijdend restaurant. Samen gaan we mooie plekjes opzoeken om te koken en te genieten van onze maaltijd. Daarna rijden mijn moeder en ik samen richting Spanje. We zullen zien hoe ons dat zal vergaan. Nu ben ik nog even hier en ben ik blij dat de ingewikkeldste vraag op mijn dag of een pompoenpit eetbaar is.