Uw verzoek is verstuurd, even geduld a.u.b.

Blog 2: De eerste loodjes


Lotte Jonkman - Wereld op Wielen

De laatste keer dat ik zo’n steile leercurve had, was ik nog kind. Leren lopen, leren fietsen, leren praten. Zelf kan ik er me weinig van herinneren, maar mijn moeder kan nog vol trots en ongeloof vertellen hoe snel ik van klein baby'tje tot zelfstandige peuter ontwikkelde. Daarna heb ik nooit meer zoveel tijd besteed aan het leren van een vaardigheid. Tot nu. Afgelopen maanden ben ik elke dag bezig geweest met het ‘klussen’ aan mijn bus. Het begon met een idee, een doel en het geloof dat het mogelijk was. Zoals Pippi Langkous zou zeggen: “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan”. Een diep vertrouwen in dat er meer mogelijk is, als je het maar gewoon durft en doet.

"De laatste keer dat ik zo'n steile leercurve had, was ik nog een kind"

De eerste maand van mijn ‘camper-bouw-avontuur’ was een heerlijke naïeve zee van onbewust onbekwaamheid. Hoewel veel onduidelijk was, en dat zeker wat opstart stress veroorzaakte, was ik snel tevreden. Het simpelweg verwijderen van de vastgeschroefde tralies op de ramen, zorgde voor veel euforie. Elke kleine stap in de goede richting, bezorgde me al snel het zelfvertrouwen van een volleerd timmerman.

Maar na een maand was ik nog niet veel verder. Mijn dagen had ik gevuld achter de computer, nadenkend over de bus en het bestellen van producten als zonnepanelen en isolatiemateriaal. Toen ik echt bewust werd van mijn onbekwaamheid, kreeg ik al snel de nodige onrust. Zoals ik in mijn vorige blog schreef, werd mijn doorzettingsvermogen goed op de proef gesteld. Ik besefte me dat je als onervaren klusser niet in één keer een camper gebouwd hebt, en dat het allemaal echt niet zo simpel is als dat het op YouTube lijkt.

"Ik besefte me dat je als onervaren klussen niet in één keer een camper gebouwd hebt."

Ik stopte niet. Elke dag stond ik op en begon ik aan mijn werkdag. Soms met lood in mijn schoenen, omdat iets minder snel ging dan ik dacht. Soms wat vrolijker, omdat ik inmiddels een nieuwe vaardigheid geleerd had. Ondertussen dacht ik veel aan mijn vader, die afgelopen januari overleden was, en aan mijn eigen leven, dat zich nu op een onbekende koers bevond. Op regendagen waren de gedachten somber en verdrietig en als de zon weer ging schijnen kon ik de schat achter de regenboog weer zien liggen. Maar ondanks het verdriet, de angst en de blijdschap, was elke dag ongeveer hetzelfde Hele dagen alleen met mijn gedachten en de stille vriendschap van mijn bus. 

Ik timmerde maar gewoon door, mijn vertrouwen nooit van mijn zijde, tot ik op een dag buiten stond. De zon scheen heerlijk in mijn rug en ik keek door de open achterklep naar binnen in mijn bus. Wat ik zag, was mooie witte kastjes, een volledige elektrische installatie, latjes op het gebolde plafond en een prachtig uitschuifbaar bed. Ik besefte me ineens dat ik dit allemaal zelf had gemaakt. Van een afstandje kon ik het me maar moeilijk voorstellen. Als je me een aantal maanden geleden hier een foto van had laten zien, zou ik verbaasd zijn en zelfs nu vind ik het lastig te geloven.

"Ik timmerde maar gewoon door, mijn vertrouwen nooit van mijn zijde, tot ik op een dag buiten stond."

Nog nooit heb ik zo’n steile leercurve meegemaakt. De laatste keer dat ik zo’n steile leercurve heb meegemaakt was in mijn kindertijd. Het is ongelofelijk en daarmee onwijs voldoenend. Laat deze camper mijn constante herinnering zijn. Een constante herinnering dat meer mogelijk is, als je maar durft, hard je best doet en veel geduld hebt.


Aveco Verzekeringen Alle rechten voorbehouden | Privacy | Disclaimer | Cookies

U bezoekt de website in Internet Explorer, deze browser is verouderd. Wij kunnen u niet garanderen dat de website optimaal functioneert. Wij raden u aan een andere browser te gebruiken.