Deel 41

Wijn in de Elzas, wandelen in de Jura

Hoewel we beiden zijn gezegend met een goede gezondheid, moeten we soms toch op onze tellen passen. Een beetje teveel witte wijn drinken op een warme dag konden we altijd ongestraft doen. Maar tegenwoordig vliegen de pondjes eraan als we niet uitkijken. Een wijnroute rijden door de Elzas is dus de goden verzoeken…

We hebben daar het volgende op gevonden: als we ’s avonds bij de camper of in een leuk restaurant samen een flesje Riesling soldaat maken, moeten we de volgende dag voor straf een paar uur wandelen, liefst in de heuvels of door de wijngaarden. Nou ja, een straf is het zelden. Maar soms maken we het te gek. Zoals die dag dat we het 3 kilometer lange wandelpad langs de Cascades de Hérisson omlaag en weer omhoog liepen… Maar laten we bij het begin beginnen.

In veertien dagen tijd hadden we twaalf wijndorpen in de Elzas bezocht. Het was oogsttijd en overal rook je de heerlijke geur van gistende druiven. Wijnboeren hadden ’s avonds wel even tijd om met hun gasten een flesje open te maken en hun beste wijnen te laten proeven. Heerlijk, al die frisse wijnen met soms een vleugje muskaat. We hebben heel wat strafwandelingen moeten maken… In de Jura zouden we de schade er wel af lopen.

Een stevige wandeling omhoog naar de ingang van de Citadel van Besançon drukte ons met de neus op de feiten. Geen conditie! Later in het prachtige Beaume-les-Messieurs, waar het beroemde Cirque de Beaume als een uitgelopen reuzenkaars boven de camperparkeerplaats hangt, ging het al wat beter. Langzaam verdampte de alcohol uit ons bloed en stroomde de kracht weer terug in de benen. Tijd voor een echte wandeling. Vanaf de camping in Bonlieu liepen we een kleine vier kilometer naar de bovenverdieping van de waterval van Hérisson. Een grillig en soms steil pad loopt vandaar naar het punt waar de grote cascade zichtbaar wordt.
Bovenin is het vooral lieflijk. Een verliefd paartje zit op een rotsblok te genieten van elkaar en van het omlaag sijpelende water. De rivier gaat in kleine sprongetjes door een sprookjesachtig bos omlaag en het pad volgt de waterloop op de voet. Niets aan de hand en straks terug naar boven zal ook wel lukken.

Maar halverwege duikt het pad ineens zeer steil de diepte in. Het stuivende water ernaast zorgde voor flinke modderplassen. Glibberig en een beetje link. Gelukkig hadden we een paar telecoopstokken bij ons en met elk één stok - misplaatste zuinigheid - hink-stap-sprongen we verder omlaag. We redden het uiteindelijk zonder grote problemen en ontdekten dat de grote waterval beneden door de droogte was gereduceerd tot een miezerig stroompje. Maar dat deed niets af aan de schoonheid van de omgeving.

Toen we ’s avonds doodmoe na een slopende klim terug waren op de camping, hadden we nog maar één gedachte: eerst een heerlijk glas Riesling uit de Elzas. We hadden het verdiend.