Deel 40

De grootste weekmarkt van Portugal in de stad van het ‘Haantje’

In mijn vorige column schreef ik over een van de meest bizarre bezienswaardigheden van Midden-Portugal: het Palácio Pena in Sintra, nabij Lissabon. Ik beloofde meer te vertellen over onze reis door dit mooie land vol historie en cultuur. Maar waar moet je beginnen na een reis van twee maanden met zoveel hoogtepunten?

Op de markt natuurlijk! Want net als veel andere reizigers zijn wij dol op markten met veel couleur locale. In Barcelos, een klein stadje in Noord-Portugal, zitten we goed. Hier wordt elke donderdagochtend een grote markt gehouden, waar Portugezen uit de wijde omgeving hun inkopen komen doen. Volgens de Capitoolgids is het de grootste weekmarkt van Portugal. Nou dat hebben we geweten…
In een lange file reden we het stadje binnen en zochten naarstig een plekje om de camper te parkeren. We hadden de coördinaten van de enige camperplaats van Barcelos, maar het leek erop dat er in de hele stad geen parkeerplekje meer vrij was. Met veel geluk en met de hulp van een zeer vriendelijke Duitser, die zijn camper voor ons iets krapper parkeerde, lukte het zowaar op de kleine camperplaats te parkeren. (In onze gids hebben we daarom de suggestie gedaan om een dag eerder naar Barcelos te rijden, omdat er dan meer kans is een goede overnachtingsplek te vinden).

Vanaf de camperplaats is het een kleine 10 minuten lopen naar het centrum, waar op het Campo da Republica de markt wordt gehouden. Je ziet de reusachtige afmetingen niet meteen, omdat alles is overdekt met doeken, die enige schaduw bieden. Wanneer de markt is opgebroken zie je een plein dat minstens zo groot is als het Malieveld in Den Haag, met in het midden een enorme fontein.
We lopen kriskras langs de marktstallen en zien eerst veel kleding en schoenen, dan tassen, manden en allerlei huishoudelijke voorwerpen, potten en pannen, elektrische apparaten, maar ook koperen destilleerketels in vele maten. Er wordt op het platteland kennelijk veel brandewijn en likeur gestookt…

Als we halverwege zijn, hebben we de indruk dat we in een enorm openluchtwarenhuis rondlopen. Maar het mooiste moet dan nog komen. Groente, fruit, vis – veel vis – vlees, maar ook levende dieren. Jonge hondjes, aan de poten bij elkaar gebonden eenden en ganzen, kippen en hanen. Ja de Portugezen springen niet zachtzinnig met hun dieren om. Het is handelswaar, maar wel heel kleinschalig. Producten van een bio-industrie zie je hier niet. Het zijn kleine boertjes en vooral boerinnen die hun zelf gekweekte groenten en fruit of hun zelf gefokte dieren verkopen. Het is leuk om hier rustig doorheen te lopen en de namen van de producten te ontcijferen. Aan de – overigens zeer vriendelijke – verkoopsters hebben we niets, want er is werkelijk niemand die een andere taal dan Portugees spreekt. Maar dat is geen beletsel om mooie groenten en heerlijk fruit te kopen. Het enige vervelende is dat je er zo weinig voor moet betalen dat het gewoon gênant is. 

Vanaf de markt lopen we in vijf minuten het centrum van Barcelos is. Behalve een heel mooi achtkantig kerkje en een oude kasteeltoren is er niet zo heel veel te zien. Maar gezellig is het er wel, met al die marktbezoekers, die tussen de middag de terrassen bevolken. Midden op het centrale plein staat een manshoge gele haan. Wat die daar doet is duidelijk. Hij afficheert Barcelos als de stad van het ‘Portugese Haantje’. Als souvenir is dat doorgaans rode haantje overal in Portugal te koop. Maar de bron van het verhaal is te vinden in Barcelos. Het is een legende waar zeker tien versies van bestaan. Waar je ook zoekt, steeds weer vind je een nieuwe variant. Heel in ’t kort gaat het over een jongen die ter dood wordt veroordeeld, omdat hij bestek zou hebben gestolen van de waardin van de herberg. Als hij voor de rechter staat die zijn vonnis moet bekrachtigen, pleit zijn vader voor zijn onschuld. Op dat moment wordt de lunch van de rechter geserveerd: een gebraden haan. De vader roept de hulp in van de heilige Jacobus en vraagt hem de haan tot leven te wekken om de onschuld van zijn zoon te bewijzen. Wij hebben één versie van de legende in onze gids opgenomen. Maar ook bij ons vliegt de gebraden haan op het ‘moment suprême’ weg van het bord waarop hij werd opgediend!