Deel 31

Nachtgeluiden

‘En in de verte blaft een hond’.
Deze stijlfiguur werd (wordt?) op redacties nogal eens gebruikt. Wanneer een hoofredacteur of een eindredacteur deze zin boven een ontvangen artikel schreef, dan kon de schrijver of journalist wel inpakken. In het verhaal gebeurde helemaal niets. Het kon zo de prullenbak in. Ook op de redactie die ik vele jaren mocht leiden, riep iemand soms uit: ‘jongens we hebben er weer een. In de Verte Blaft een Hond!’ Hilariteit… Onze redactie hield zich bezig met reisverhalen, een genre waarin zo’n terloops blaffende hond nogal eens voorbijkomt.

Tijdens onze reis door Portugal moest ik er vaak aan denken. Want wie blaffende honden wil horen, vooral ’s nachts, kan het beste naar Portugal gaan. Zoveel kettinghonden, als in de dorpen waar we langs en doorheen kwamen, heb ik nog nooit gezien en gehoord.

Deze reis hadden we toch nogal eens last van nachtgeluiden. De ene keer was het een festival in het dorp dat tot vijf uur ’s morgens werd omlijst door boenkeboenkeboenk dancemuziek (driemaal), een andere keer (eenmaal) was het een krekel die midden in de nacht oorverdovend naast onze camper begon te tsjirpen, dan weer was het een haan die duidelijk van slag was (zeker vijfmaal) en al om half vijf begon te kraaien. En altijd waren er kettinghonden in de buurt die met elkaar op luide toon converseerden. Soms werd er een heel kwaad, dan weer zat er een oorverdovend te janken, een wolf is er niets bij. En soms hoorde je een droeve woef, een hond met veel verdriet. Welke varianmt het ook was, ze hielden het heel lang vol.

Het probleem was natuurlijk ook dat we in de camper, in een warm land als Portugal, zoveel mogelijk de ramen moesten openzetten. De nachttemperatuur in grote delen van het land kwam zelden onder de 25°. Thuis hebben we in onze slaapkamer ook altijd een raam open en genieten we vooral ’s avonds laat van de Achterhoekse stilte. Het enige wat eenmaal per jaar die stilte verstoort is het geluid van combines die de oogst binnenhalen en soms ook ’s nachts doorgaan. En, o ja, onze bosuilen. We slapen zelden in voordat we de uilen hebben gehoord. Het vrouwtje met een triller in de stem: oehoeoeoe, het mannetje met z’n schrille schreeuw. ’s Morgens vroeg luisteren we in het voorjaar vaak naar de Vlaamse Gaaien die in de hoge bomen achter in onze tuin met elkaar zitten te kwebbelen. Dat zijn mooie nachtgeluiden.

Natuurlijk kan het in Portugal ook heel mooi en stil zijn. Zelfs ’s nachts. Ergens onderweg, in het midden van het land, bij een stuwmeer in de Alentejo, stonden we op een camping waar de nachtgeluiden schaars waren. Anders gezegd: het was er doodstil. Plotseling zaten we rechtop in bed. Onze uilen! Ja hoor, het kon niet missen. Een echtpaartje bosuilen was boven ons terrein aan het jagen. In de stilte tussen hun heen-en-weer geroep kon je de muizen horen bibberen in het verdroogde gras. Maar was dat? Hoorden we dat goed? Ja hoor: Heel In de Verte Blafte een Hond…