Deel 23

Ontsnapt uit de bagger met een paar kunststof rijplaten

Op een beurs waar we onze gidsen verkochten stonden we met onze stand naast Fiamma. Klein Duimpje naast de reus, of David naast Goliath dus. Maar er was geen sprake van gevaar of dreiging. Ze waren gewoon gezellige buren, met een stand vol interessante producten, waarvan we er heel veel kennen: luifels, fietsdragers, ventilatieroosters en meer van dat soort handige accessoires voor de camper. Ze hadden ook een leuke aanbieding: een paar kunststof rijplaten voor een speciaal prijsje. Loes had ze direct gesignaleerd. “Dat lijkt me handig voor als we weer eens in de bagger staan,” meldde ze. “Daarmee kom je er vast weer goed uit”. Op dat moment vond ik haar een beetje naïef. “Wat moet je nou met van die dunne rijplaatjes als je echt dreigt weg te zakken in een drassige grasmat.”
Enfin, hoe gaat zoiets? Na drie dagen beurs gingen we naar huis met twee mooie kunststof rijplaten in de bagageruimte van onze camper, onder het motto: ‘baat het niet, het schaadt ook niet.’ En het kostte weinig...

Een paar maanden later stonden we voor onze gids van Normandië en Bretagne op een prachtige plek bij Yport, tussen Fécamp en Étretat, op een krijtrots in het malse gras. We hadden prachtig weer en wandelden de volgende dagen vanaf de camping naar Fécamp en Étretat. ’s Morgens en ’s avonds genoten we van het uitzicht over de Normandische krijtrotsen. In de avond begon het te regenen. Niet zo’n klein beetje, maar heftig en langdurig. De volgende ochtend kwam een Fransman met een camper naast ons staan, die zich na veel manoeuvreren volkomen vast draaide in de Brintapap onder het gras. Hier kon alleen een sterke tractor nog uitkomst bieden.

Naast de Fransman bedacht een Duitser dat hij zo snel mogelijk weg wilde, om erger te voorkomen. Hij zette zijn zeven meter lange camper in de versnelling en... kwam geen meter vooruit. Beetje achteruit, beetje vooruit en voordat hij het wist zat hij ook vast. Behulpzame buren kwamen helpen. Twee sterke mannen duwden tegen de achterkant van de camper en werden volledig onder gesproeid met zwarte modder van de spinnende voorbanden. Als veldrijders na een zware regenrit dropen ze af naar de douche. Toen sprak Loes de legendarische woorden: “misschien kunnen we ze helpen met onze rijplaten...”
Hoe onwaarschijnlijk het ook leek dat ze daarmee los konden komen, we boden ze toch maar aan. En zowaar, het lukte. Na een paar pogingen en zorgvuldig schikken van de platen voor de voorwielen trok de Duitser zijn camper beheerst uit de bagger. De fles, die we als dank kregen aangeboden, hebben we later op een zonnige middag op hun gezondheid leeggedronken.
Maar eerst moesten we er zelf nog uit zien te komen, voordat de grasmat nog verder zou verbaggeren... We hadden nog geen sporen gemaakt, maar een probleem was wel dat we achteruit moesten uitparkeren. En dat vraagt om extra subtiel doseren van het gas. We legden de platen zorgvuldig achter de voorwielen. Daarna liet ik de motor iets op temperatuur komen en uiteindelijk trok ik onze camper zowaar in één run uit het gras. De sporen die we achterlieten waren niet misselijk, maar de rijplaten hadden hun nut bewezen. Sindsdien vraagt Loes elke keer als we op stap gaan: “we hebben de rijplaten toch wel bij ons?”